Niks weggooien

Iedereen die op de werkplaats van ZONDER GUM  of op het atelier bij mij thuis komt, weet intussen dat ik een verzamelaar ben. Álles heeft waarde, juist die dingen die ik op straat vind of andere ‘afgedankte’ spulletjes. De laatste tijd hoor ik steeds vaker mensen zeggen, ‘ik zal maar niets weggooien, want jij kunt bijna alles gebruiken. En weet je, ik word daar heel blij van, want door die verzamelingen lukt het steeds makkelijker om mensen ánders naar de werkelijkheid t laten kijken.

Buiten dat vind ik het een fijn idee dat je bijna alles kunt hergebruiken en een nieuw leven kunt geven.
Laatst waren er een aantal workshops waarin een groep mensen samen een stop-motion-filmpje ging maken. In die filmpjes kreeg van alles een nieuwe functie en bovendien kwam alles plots tot leven!

Op deze manier hoef je bijna niets meer weg te gooien en heb je ook nog eens veel minder afval! Denkend aan onze plastic-oceanen en – zeeën…; ik zal jullie de vreselijke foto’s besparen, maar hier is er eentje van een strand in Hawaï.

Heel ernstig, zeker als je bedenkt dat we op de werkplaats zulke mooie workshops mee doen.
Én weet je, je kunt er ook zo’n mooie rariteiten-foto’s of museumkastjes van maken.

Kwoot van de maand

‘neem altijd een notitieboekje mee en ik bedoel echt altijd’ Er zijn allerlei boekjes te koop.
(Boekjes met een bewaar-enveloppe in het omslag, hebben mijn voorkeur, want dan kun je de schatten die je onderweg tegenkomt goed opbergen). Maak in je tekenboekje iedere dag een tekening van een voorwerp dat bij je in de buurt ligt. Niet bang zijn: het hoeft niet mooi te worden, gewoon dóen. Als het schetsboekje vol is ben je trots!

Wist je dat je kortetermijngeheugen dingen maar drie minuten lang vasthoudt? Een idee kun je dus voorgoed kwijt zijn, tenzij je het hebt vastgelegd op papier.

Verliefde blik

Een tijdje geleden stond een artikel over ZONDER GUM in ‘Hallo’, krant van Horst aan de Maas. Mensen reageerden voorál ook op de foto die bij het artikel geplaatst was. En het tot stand komen van die foto is nou weer een leuk verhaal. Toen ik tegen de fotograaf vertelde dat ik niet meer weet hoe ik zal kijken en nerveus wordt als het lang duurt eer er een foto gemaakt wordt, zei hij dat ik maar verliefd naar hem moest kijken, dan werd het zéker een leuke foto. Dát was een lastige opdracht…. Totdat Jan (mijn levenspartner) achter de fotograaf ging staan. Dat is er vást de oorzaak van dat de krantenfoto geslaagd is…

Flinke opstopping

In het vorige blog had ik beloofd dat er voortaan op elke laatste vrijdag van de maand een nieuwe zou komen. Sorry lui, dat ik al meteen de eerstvolgende keer niet aan deze belofte heb voldaan. Ik zal ook meteen maar vertellen waarom dit zo is  gelopen: onze Teckel Tikus was plots ernstig ziek en moest met spoed geopereerd worden, waardoor ik alle ‘niet-super-dringende-zaken’ vooruit heb geschoven. Waaronder het blog dus. (Mijn marketingmakker heeft me een paar weken geleden nog het advies gegeven een blog in ’t vooruit’ te schrijven… Als ik het blog al had uitgeschreven en niet alleen in kernwoorden en foto’s op mijn kladblok had gezet, dan was ..) nou ja, je snapt het wel.

ZONDER GUM

Heb ik eigenlijk al eens verteld hoe het zo gekomen is dat de werkplaats ‘ZONDER GUM’ heet? Tijdens een zondagmiddag in januari van dit jaar, zaten Jan, Bram en ik aan de thee en waren woordspelletjes aan het doen over een eventuele naam voor de werk plaats. Ik had het erover dat de cursisten van de tekenles regelmatig tegen een nieuwe cursist vertellen dat: ‘je van Helmie geen gum mag gebruiken’. En ineens was daar ‘ZONDER GUM’. Want als je op de werkplaats bent, is alles oké, wie je bent, wat je doet, niets hoeft uitgegumd. Bovendien helpt het als je een stilleven opzet met tekenen, om alle lijnen die je tekent, te laten staan. Zodoende leer je steeds beter te kijken naar je eigen tekeningen. Dus het kastje dat naast de deur in de werkplaats hangt en waarop de kabouter staat (is overigens ook een gum) die de meegebrachte gummen in bewaring heeft, is geen grapje…

‘VERWONDERFOTO’S’

Weet je, als je wandelt, met of zonder hondje, en je kijkt naar de wereld om je heen zo ‘roendoemhauze’, ook al lijkt het soms alsof er nooit iets nieuws te zien is, tóch zou je eens kunnen proberen alles te bekijken alsof je het voor de eerste keer ziet. Met mijn telefoon op zak (lees: fototoestel) merk ik dat ’t lijkt alsof ik door andermans ogen naar mijn (leef-) omgeving kijk. Je gaat andere zaken waarnemen en zien. Dat heeft geresulteerd in onderstaande foto’s.

En dit is maar een klein deel van alles wat ik zag onderweg omdat ik van mezelf een keuze moest maken uit alle foto’s. En zo zie je maar weer, voor verrassingen hoef je maar tien minuten je huis uit te zijn.

HERFST

Men neme: enorm grote herfstbladeren, een fototoestel en zomaar een aantal gasten op de werkplaats. Zie hier welk een práchtige portrettengalerij er kan ontstaan:

WAAR IK BLIJ VAN WORD

Heb jij dat ook wel eens, dat je ergens zo door wordt geraakt en geïnspireerd dat je móet gaan tekenen of rommelen in je werkplaats / atelier? Toen ik laatst deze etalage zag, werd ik erg blij en ik wil graag laten meegenieten. Het is zo’n heerlijke, kleurige en met liefde ingerichte etalage. Daar kun je niet langslopen zonder ernstig blij te worden. En de gedachte die in me opkwam: ‘kom we moeten naar huis, ik moet aan de slag in het atelier’.

En van deze kleurexplosies word ik ook blij. Als ik bijvoorbeeld bij de action langs de viltstiften of klosjes garen kom, kan ik het bijna niet laten om er eentje aan te schaffen

DEPRESSIEVE KROONLUCHTERS ?

De kasteeltuinen in Aren heeft zich tot doel gesteld: meer kids op visite krijgen. Werkplaats ZONDER GUM gaat dan op stap met kratjes vol plastic doppen, ijzerdraad, lampen, snoeren en stekkers en nog meer. Samen met een aantal kinderen is er hard gewerkt aan de basis voor een kroonluchter. Helaas is het resultaat, door ernstig tijdgebrek, bij een ‘depressieve kroonluchter’ gebleven. (Met de belofte vanuit de kasteeltuinen, om volgend jaar een herkansing te krijgen). Ondanks het feit dat onze kroonluchter nog niet af was, hebben we ons aangenaam verwonderd over alle aandacht die er was, voor ons kleurrijke werk. Wij kregen namelijk vrijkaartjes om de licht-show (waarvan de kroonluchter een onderdeeltje was) te gaan zien en toen hebben we onder het genot van een warme chocomel, zittend aan een tafeltje in de grote kas waar de lampen hingen, allerlei complimenten in ontvangst genomen.